Polydoor “Pol” Van der Borght werd geboren op 18 mei 1905 in Temse. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog, in mei 1940, werd hij gemobiliseerd bij het 3e Regiment Luchtafweergeschut. Hoewel hij de capitulatie van België meemaakte, kwam hij niet in krijgsgevangenschap terecht.
Zijn politieke engagement was al vroeger begonnen: sinds 1937 was hij lid van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV), waar hij uitgroeide tot afdelingsleider in Sint-Jans-Molenbeek. Na de Belgische nederlaag sloot hij zich in juni 1940 aan bij de Dietse Militie/Zwarte Brigade (DM/ZB). Binnen deze organisatie bekleedde hij diverse functies en legde in november van datzelfde jaar de eed af. Hij werd er bevorderd tot Vendel- en Stormleider.
In de zomer van 1941 vertrok Van der Borght naar Sennheim voor een politieke opleiding. Samen met andere leden van de DM/ZB droeg hij er het uniform van de Waffen-SS, al maakte hij officieel geen deel uit van de organisatie. Dit zou hem later wel de beschuldiging van “lidmaatschap SS” opleveren. Kort daarna, in augustus 1941, werd hij aangesteld als militair instructeur voor de officieren in Brabant.
Nog datzelfde jaar koos hij voor een andere richting. Op 6 oktober 1941 trad hij toe tot het Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps (NSKK), waar hij de graad van Scharführer behaalde. Zijn lidmaatschap werd bezegeld met een Ausweis en armband, en in 1942 tekende hij een nieuw contract. Ook verkreeg hij het “Tollenaere”-kenteken, een ereteken binnen de beweging.
In 1943 verliet hij het NSKK en sloot zich aan bij de Vlaamse Fabriekswacht, later bekend als de Vlaamse Wachtbrigade. Hij kreeg een opleiding aan de aspirantenschool in Vilvoorde en werd daarna als oppervaandrig ingedeeld bij de 4e compagnie in Deurne.
Toen de geallieerden in september 1944 oprukten, trok Van der Borght met de Duitse troepen via Nederland naar Duitsland. Hij kwam terecht in Lippstadt, waar hij diende bij een lichte Flakbatterie onder bevel van Oberleutnant Eeerdekens. Daar bereikte hij de graad van Oberleutnant en kreeg hij de leiding als Geschützstaffelführer op het vliegveld van Lippstadt. Bij de aftocht van de Duitse troepen trok hij verder richting Beieren, waarna hij enkele weken door Europa zwierf alvorens terug te keren richting België.
Na de oorlog volgde de afrekening. Op 26 mei 1945 werd hij gearresteerd en opgesloten in het Klein Kasteeltje. Een jaar later, op 14 februari 1946, verscheen hij voor de Krijgsraad in Brussel. De openbare aanklager eiste de doodstraf, maar uiteindelijk werd hij veroordeeld tot levenslange opsluiting.
Zijn straf werd later herzien: in 1949 omgezet naar 20 jaar en in 1950 verder verminderd tot 14 jaar. Nog datzelfde jaar, op 30 december 1950, kwam hij voorwaardelijk vrij. In 1962 volgde zijn definitieve vrijlating, en bijna tien jaar later, op 3 december 1971, werd hij ook officieel in eer hersteld.
Met dank aan Ronny Devolder van Project Vlaamse Flakbrigade.
